«No comboio descendente/vinha tudo a gargalhada…», cantaba o gran José Afonso, e déanme licenza os, sempre moi amables, lectores destas crónicas semanais para dar inicio ás presentes liñas con ditos versos. Volveremos logo a eles no final da columna.
Coido que xa fun escribir neste venerable rotativo —e aínda tamén dei conta do caso, e saiban disimular Vdes. a autopublicidade, nunha novela titulada «A batalla do paraíso triste»— arredor da figura de Rolão Preto. Estoume a referir, desde logo, ao político portugués —a súa actividade máis significativa decorreu durante os anos 30 do pasado século— situado para máis á dereita aínda que o ditador António de Oliveira Salazar, ao cal lle foi propoñer nos inicios da Guerra Civil española que ordenase ao Exército do país irmán «invadirem de inmediato a Galiza», aproveitando o escaso número de efectivos cos que nesa altura contaban os acuartelamentos ao norte do Minho/Miño. Despois de tal, a estratexia constituía en organizar un referendo que viñese legalizar cumpridamente a «anexação».
A distancia que media entre Lisboa e Vigo está comprendida entre os 450-470 km. Se a estes engadimos aínda esoutros 570-590 que se rexistran entre a urbe olívica e mais os Madriles, a suma dános un total de 1020-1070 km. Pois ben, como é ben coñecido, o goberno portugués defendeu, e defende, a pesar diso a conexión entre a cidade «antiga e señorial» e mais a capital das Españas a través de Porto e de Vigo. Xa que logo, acontece que o «plan Preto» estea de volta? Non, nada diso, acouguemos todos e todas. Para nada cabe colixirmos que o presidente Marcelo Rebelo de Sousa, como tampouco o primeiro ministro Luís Montenegro nin ninguén nas alturas da República Portuguesa, pretenda recuncar nos malfadados propósitos do líder dos «camisas-azuis». Antes ben, os criterios que manexan os nossos irmãos teñen que ver con motivacións socio-económicas de peso innegable, e é que a ruta que propoñen comporta o tránsito de millares e millares de pasaxeiros ao tempo que, potenciando a vertebración atlántica, evitaría caermos por enésima vez en modelos radiais cuxas consecuencias aínda estamos a padecer.
“Lisboa-Porto-Vigo-Madrid?: trátase. simplemente, de sabermos mirar o mapa con outros ollos”
«A Lisboa en tren de lujo yo viajaba…Al compás del chacachá, del chacachá del tren…», proclamaba, da súa parte, aqueloutra marchiña dos anos 50. Políticos centralistas que son ao cabo asemade que afectos, se cadra, ao revival que dela fixeron os Mocedades —D.Óscar Puente e D. Pedro Sánchez «este último malgré lui», matizaría de contado a leal (?) oposición-significan que fronte aos 1020-1070 sinalados máis arriba, a conexión directa entre as dúas capitais ibéricas non pasa dos 613-630 km. Mais non. Tampouco cabe conxecturar que se trate en ningún caso de retornarmos «ao tempo dos filipes» aínda que si dunha vella, e de aí anticuada, percepción xeográfica.
Son fillo de ferroviario. O meu pai, Ramón, sindicalista de Comisións, decidido defensor do transporte público — «ti soñas con Renfe!», espetáballe a miña nai— e firme partidario da Unión Ibérica, destacaba decote que, de conformaren España e Portugal un mesmo estado, o camiño de ferro entre Vigo e Madrid debería pasar por Portugal e Salamanca: xa pola beira do Douro, xa con Guarda e Ciudad Rodrigo mediantes. Desde logo, a enxeñería non lle levaba a contraria. Simplemente, abondaba —e abonda— con contemplarmos o mapa cos ollos máis abertos.
«No comboio descendente,/de Palmela a Portimão», conclúen os versos de Fernando Pessoa e mais a música de José Afonso. Será chegada, daquela, a hora desoutro en sentido ascedente? Certamente, por falta de poetas non deixará de ser!
Suscríbete para seguir leyendo
Enlace de origen : No comboio descendente/ascendente